Nederlandse Stripprofessional HANS VAN OUDENAARDEN blogt over wat er allemaal komt kijken bij het maken van het nieuwe RHONDA stripverhaal: "REBECCA".

20111228

Voor wie die kerst Eppo heeft gemist . . .

Voor wie de Eppo niet heeft gezien. De Rhonda pagina's die ik voor de nieuwe versie eigenlijk niet meer wilde her-gebruiken, duivels slim nu TOCH nog gepubliceerd. Dit was de Vano HMR kerst-Eppo bijdrage:
De HMR 1.0-Special-prequel-non teaser/ Deel 0: HET EINDE! Schets . . .
En de inkt:
En wie had trouwens, in dat gekrioel op die oude pagina's, nog deze twee kereltjes ontdekt? Eén met z'n beroemde jasje, de ander met een tekenmapje (en meer haar, jaja!).
Fijne jaarwisseling, blogvriend!

20111219

Rhonda op een kerstkaartje . . .

 Ik vind kerstkaartjes leuk. Kan er niks aan doen. Zo'n stukje karton met een groet op de mat. Electronische groeten ook leuk natuurlijk, maar zo'n "real world" kaartje blijft natuurlijk su-pe-ri-eur.
Toch even wakker gelegen of ik Rhonda wel  zou moeten inzetten voor ons jaarlijkse, klassieke "Frank,Hans,Boekenhalte" kaartje. Zo'n totaal ander strip-entiteit dan de BE-jongens. Zo'n ernstig meisje in  zo'n moppige setting? Met Puppy en Poesje er ook bij? Haal je zo'n Rhonda-character daarmee misschien al meteen eh . . . omlaag? Wat doet dat zoiets het hoofd van de lezer? Credibility enzo.
Te laat. Verleiding niet weerstaan. Het doosje met de kerstkaarten is al gearriveerd van de drukker. Oplage gelukkig maar 475 stuks. Niet meer over tobben. Als ze straks de deur uit zijn, voer voor de vergetelheid, Hans.
Een beperkt aantal kaarten gaan we (met alleen voornamen) signeren aan de achterzijde. Afhankelijk van de geadresseerde sommige alleen door Frank, sommige alleen door mij, sommige door Caroline en mij samen, sommige door ons alledrie.
Hier een detail.

20111213

Nog even over die meta-realiteit enzo . . .

Dat spelen met die gestapelde, getekende realiteiten kan me op een of andere manier erg fascineren, hoor.
Papieren acteurs met ook nog een papieren "eigen leven"? En bij welke realiteit hoort de tekenaar zèlf dan weer? Is die eigenlijk wel helemaal echt?
In de kerstbijlage van Eppo, van binnenkort, heb ik mezelf als strip-character opgevoerd. Nou ja, als weerspiegeling in een lamp dan. Een soort kerstbal shot. De gefantaseerde auteur mijmerend over het bestaande werk . . . 

20111207

Tibet-tribute BE-HMR-Kerstkaart ( LET OP: deze posting bevat SPOILER !!!)

Waarschuwing! Deze posting bevat een hele gemene spoiler. Als je doorleest weet je straks al een beetje hoe de BE-HMR kerstkaart eruit gaat zien! Als je dat vervelend vindt, NU snel wegklikken!

Okee. Even gescand uit m'n eigen, vergeelde, exemplaar uit 1968. Dit plaatje ( maar dan ook echt DIT plaatje, uit precies DIT exemplaar van DIT boek) van de onvolprezen Tibet fascineerde me als als kind bovenmatig.
Striphelden die op de bank doodleuk hun eigen albums lazen!!! Een soort getekende meta-realiteit. Die strip-lui konden dus uit hun rol stappen! Naar onze wereld toe! Door de mand gevallen! Ongelofelijk! Ei-gen-lijk waren het "in werkelijkheid" dus helemaal geen "echte striphelden", maar een soort papieren acteurs. Idioot genoeg was die "werkelijkheid" dan ook weer getekend! Geweldig vond ik dat! Een hele werkelijkheid erbij met één zo'n plaatje!
(Okee, vanaf hier NIET verder lezen als je met kerst bij de brievenbus verrast wil worden!)
Voor de traditionele kerstkaart (oplage 500, voor familie, vrienden en relaties) die Frank Jonker en ik jaarlijks versturen,  wilde ik dit jaar graag een eerbetoon doen aan dit geweldige plaatje van Tibet. Hier m'n schets. De jongens EN Rhonda en ook nog dat hondje en die kat tezamen strips lezend onder de boom. Door de mand! Gewoon papieren acteurs! Natuurlijk nog maar een schets. Benieuwd hoe DAT allemaal wordt in inkt en kleur.

20111129

Eppo kerstspecial "Help me, Rhonda" trailer- voorproefje

De special kerst Eppo. Of ik alvast toch ook iets Rhonda-achtigs wilde maken. Misschien een soort kleine prequel, ofzo? Hmmmm.

Ik vond meteen dat ik iets mafs moest gaan doen. Iets superspeciaals, wat echt "tijdschrift" ademde. Wat dáár, in een blad, het leukst zou zijn. Gekkigheidje. Lezerskadootje. Wat niet metéén naar een eventueel later album of naar zo'n beeldscherm te vertalen zou zijn. Waarom niet een soort ego-dokumentaal, monoloogje uit het verleden, waarin ik meteen mooi kon vooruitwijzen naar wat er komen ging. Een soort overshoulder-tekentafel-trailer, snapshot.
Hier wat details. Ik de fotootjes ernaast gezet. Kijk en vergelijk. Exclusief op deze blog en vanzelfsprekend nog topgeheim, dus alleen bestemd voor JOUW ogen, blogvriend.

20111120

Doku

Fotoreferentie voor de  salon onder de Zephyr Vista-dome.
Horizon/perspectief maar wat lager gezet (leek me spannender), dikke tapijt weggelaten (beetje druk), stoelen en traptreden wat aangezet (zwartbalans). En kijk es rechtsonder! Heb ik me daar toch opeens m'n eerste plaatje ondertekend!

20111115

Effe meekijken

En nog maar es een paar detail-kiekjes. Nog niet helemaal af. Potloodlijntjes nog eens niet weggegomd. 

20111103

"Ren je rot, Rhondo" binnenkort in de Eppie!!!

Commercieel klusje eventjes op pauze. Schetsen ingeleverd, klant erop aan het studeren. ENNNN weer terug bij Rhonda! Alles weer fijn op de tekentafel!  Tot de telefoon gaat, weer even tijd voor m'n strip. Heerlijk!!!!
Ik zag trouwens dat Eppo inmiddels wat aandacht heeft besteed aan "Help me, Rhonda". Vorig nummer een klein Variaatje en dit nummer wordt m'n strip genoemd in de lijst deelnemers voor de kerstspecial! (weliswaar als "RED ME, Rhonda !") Hoe leuk is DAT?!




















(Illu afkomstig uit Eppo 21-2011)
Die aangekondigde kerstspecial, daar ben ik inmiddels wel al mee in de weer gegaan. Deadline immers 25 november.  M'n eerste idee, een soort prequel-stripje op het grote verhaal, heb ik, na enige aarzeling, toch maar niet gedaan. Daar leent dit verhaal zich vooralsnog nog niet zo goed voor.

Nee, blogvriend, ik ga voor dat kerstnummer iets volstrekt debiels doen. Es een beetje spelen met het medium strip. Echt iets wat ei-gen-lijk alleen in een tijdschrift kan. Beetje in de lijn van die ouwe "Pep-spotters" (prachtig werk was dat, toch!). Iets tussen een terugblik, een vooraankondiging en een zelfportret. Benieuwd hoe erg de redactie gaat schrikken . . .

20111027

Gestopt met Rhonda . . .

Jeeez. Ik schrik er zelf van als ik het zo opschrijf. En het is niet eens een grap. M’n stapel Rhonda-pagina’s ligt niet meer op de tekentafel. Het spul ligt op de kast hiernaast. Maar geen al te grote zorg. Gelukkig gaat het maar om een tijdelijke onderbreking, blogvriend. 
Je weet het. "Striptekenen op niveau in dit land is nou eenmaal een hobby . . .(mopperdemopper)" 
Even dus een paar weekjes wat illustratie-klusjes aangepakt. 
Helemaal niet eens vervelend werk, hoor. Aardige mensen, grappige opdrachten. Maarja, "alles Rhonda"  wel gelijk een tijd stil. Wieweet. Tussendoor, als ze druk zijn met redigeren, misschien af en toe een dagje Rhonda?
Excuus dus. En geduldverzoek. Ons megaproject gaat allemaal (nog) een klein beetje langer duren. Dit is Nederland. Geen stripklimaat, hè. Onze Rhonda wordt  een "Slow Comic" in de meest letterlijke zin. 

20111020

Rhonda en RIK RINGERS???

Even tussendoor. Commission (speciale tekening op bestelling) gedaan voor een erg aardige fan, die ook erg fan van Rik Ringers is.
Rik Ringers moest erop, en Arie Roos, maar ook Rhonda als Ursula Andress en Italiaans ijs en misschien dan wat dierbare Rik Ringers albums erbij EN dat allemaal aan de baai van het pittoreske Italiaans Ischia. Ennnn of het misschien dan een beetje een spannend verhaaltje kon lijken.
Niet bestemd voor publicatie, kun je met commissions je characters een beetje voor je karretje spannen. Ze es gek laten doen. Dit zien de andere striplezers toch nooit. En ik ben dol op Rik Ringers. Tibet is/was een ge-wel-di-ge tekenaar. Leuk klusje.

20111015

Occupy comic-street!

Over de hele planeet verheffen vandaag allerlei zonderlingen hun stem tegen de banken, beursspeculanten en de ontsporingen van het kapitalisme in het algemeen. Tegen onze politici, die, voor zover ik kan zien, schijnen te wonen in de broekzakken van het bedrijfsleven. Over consumentisme als levensvervulling en hoe normaal het in onze wereld wordt gevonden om goedgelovigen, zwakken en sukkels te misbruiken. Vind ik allemaal wel errug mooi, hoor. Dat doet deze oude hippie wel wat. Misschien moet ik eigenlijk ook maar gewoon even naar Amsterdam vanmiddag.
Maarrrr misschien is het ook goed als ik, net als iedereen misschien zou moeten, heel voorzichtig en op m’n eigen wijze, van dat alles iets probeer te vertalen naar mijn eigen wereld. De zonderlinge, Nederlandse stripwereld. Waar ook wel een en ander mis is. Met het hardop denken op deze blog ofzo. Met filosoferen hoe het wellicht anders kan. Met al m’n halve tekentafel-ideeën, tussen het werk door. Waar was ik? Oja! Eppo!
Deze week weer met de Eppo redactie contact gehad. Er komt dus rond de kerst die extra Eppo. En ik heb het beloofd. Ik heb Eppo deze week beloofd dat ik daarin twee bladzijden zal gaan vullen. Met een exclusieve “Help me Rhonda” teaser! En die teaser zal eindigen met een tekstblokje met zoiets als: “. . . .Help me, Rhonda. Volgend jaar in de Eppo!” 

Verder ben ik nog niet, hoor. Geen contract, geen deadlines, geen albumafspraken. Maar er is  . . . een stap gezet. Nu kan ik niet meer terug.

20111011

De zakelijke kant

Mooi moment. Wauw. Voor het eerst heb ik ‘m nu horen spreken, onze piepkleine “Rhonda strip internet community”. Het werkt dus echt. Gooi ik zomaar wat halve overwegingen in de lucht, krijg ik uitgebreid allemaal verstandige punten terug. Hoewel natuurlijk geen “meeste stemmen gelden” enzo , heeft het wel iets hartverwarmends, hoor. Vanuit de relatieve eenzaamheid van de tekentafel, opeens een paar mensen die gratis met je meedenken. Blogvriend, heel veel dank voor alle reacties op m’n vorige posting.
Een ding pik ik er even uit: Heb ik moeite met de zakelijke kant van het stripvak?
Scherpe  vraag. Eerlijk antwoord? Absoluut heb ik daar moeite mee! Met de rotte kant ervan.
Ik heb het hier eerder over gehad. Er zijn veel dingen in dit vak die ik slecht begrijp. Moet ik effe mopperen, hoor. Vergeef me. Voorpublicatieprijzen zijn inderdaad volstrekt d e b i e l. En neem een stripboek. Ik teken de voorkant, de achterkant, titelpagina, het heeeeeeeele binnenwerk, ik zet de letters erin, ik doe/betaal de inkleuring! Op een of andere manier is het in de stripwereld dan zo geregeld dat dan toch 94% van de verkoopprijs van zo’n stripalbum naar andere, heel “belangrijke” en “onmisbare” andere mensen schijnt te moeten. Gebruikelijk percentage, hoor. Geldt voor iedereen. Okee. Ik begrijp dat een eventuele scenarist z’n deel moet, en de drukker, en de distributie, en de winkelier en de uitgever. Maar 94% royalties inleveren???  Hoeveel boeken moet je gvd dan wel niet verkopen, voor je iets verdient? En dan begin ik maar niet over onbetaalde signeersessies en aaaaaaltijd moeten smeken om je geld. Bij alle uitgevers!

Hans, genoeg leeggelopen. Maar dit is dus precies een van de redenen om deze blog te beginnen. Dit soort eh . . .klassiek totalitair kapitalisme, daar wilde ik juist zo min mogelijk meer aan meedoen. Geen rechtvaardig en werkend systeem. Dat wil ik niet meer. Daar wordt ik boos van.
Maar hee! Ik kan er misschien straks, met onze Rhonda, nog wel gebruik van maken, van de klassieke kanalen. Maar dan met zeer veel mate. Een deel van het publiek is namelijk nog op die manier georganiseerd. Daarna zie ik toch gewoon wel. Dank in iedere geval nog voor je input. Ik ga je op de hoogte houden hoe dit verder gaat.

En dan daarnaast pionieren. Wel zo interessant! Uw tekenaar blijkt opeens, op z’n eigen manier, ook een beetje zo’n anti-Wallstreet ninety niner.

20111006

Rhonda in Eppo?

Het moest ervan komen. Het eerste grote dilemma voor “Help me, Rhonda”, strip 2.0, is aangebroken. Nu maar eens kijken of en hoe deze prille HMR-community (dat ben jij dus) zich een beetje betrokken is gaan voelen bij deze strip en welke geluiden ik nu ga terugkrijgen. Ik ga je een dilemma voor de voeten gooien, blogmakker. Zeeeeeeeeeer benieuwd.
Toen ik een paar maanden geleden paginaatjes begon te maken, was deze "ervaren" stripjongen eigenlijk –eerlijk waar- geheel planloos. Zeer onprofessioneel, natuurlijk. Ik zou gewoon wel zien. Er zat niets anders in m’n hoofd dan de strip zelf. Ik zou leven van liefdadigheid en tussendoorklusjes. Geen deadline, geen contacten, geen contract. Er was alleen het uiterst vage idee dat op een of andere manier “het internet” het hele striplandschap zou veranderen of allang veranderd had. Dat oude strip-systemen weliswaar vermolmd waren geraakt, maar dat –heel misschien- de strip-toekomst ook al een beetje was aangebroken.
Hier liep ik over te peinzen: Als ik nou een stel potentiële lezers helemaal vanaf de start zou kunnen “betrekken” in een gloednieuw stripproject. Op een eerlijke manier. Kleinschalig, fair trade-achtig. Echt een beetje mee laten kijken, mee laten denken. In discussie gaan, keuzes beargumenteren, verantwoording afleggen. Via het internet dan een soort gemeenschap, een community, rondom zo’n strip bouwen. Hoogwaardig. Exlusief. Weet ik veel, misschien zelfs een soort privileges verstrekken (de Rhonda club), kleine oplagen speciale prentjes uitgeven (voor clubleden?). Dat soort dingen. Zou ik dan u i t e i n d e l i j k, voor zo’n strip, een soort daadwerkelijke zelfstandigheid kunnen opbouwen? Financiële zelfstandigheid ook. Die dan uiteindelijk zelfs zou kunnen leiden tot een echte, papieren (jaja) uitgave? Helemaal losgezongen van de klassieke "derden", van uitgevers en bladen? Alle met behulp van het web? Direct van maker naar lezer? Van maker 2.0 naar lezer 2.0 ?
Inmiddels zijn we een paar maanden verder, en begint het uw tekenaar al een beetje te dagen dat bovenstaande toch misschien allemaal niet zo gemakkelijk zal gaan worden, als eerst gedroomd. Ja hoor, de eerste twijfels, zucht. Leuke plaatjes uploaden slechts een beginnetje en zo'n community bouwen toch ook weer echt werk. Allemaal tijd die dus af moet van het echte tekenwerk!!! Kan een stripmaker (als ik) dit eigenlijk wel alleen? Moet ik geen hulp/samenwerking gaan zoeken? Maar vooruit, stap 1. is gezet. De productie is lekker op gang en ik heb dit weblogje. En er is dus nog iets. . .
Ik heb op de Stripdagen een gesprekje gehad met Rob van Bavel. De grote baas van Eppo. Over Rhonda. Hij had (oa hier) vanalles gezien over Rhonda en gelezen. We hebben, hangend over een ballustrade, es wat vrijblijvend gebabbeld of Rhonda niks was voor Eppo. Ik heb 'm wat meer verteld over het verhaal. Handje gegeven. Niks definitiefs afgesproken.
Okee. Deze week week Eppo aan de telefoon vanwege wat vraagjes en beeldmateriaal van de strip. Ger Apeldoorn ging een klein Eppo Variaatje schrijven over Rhonda. Wanneer ik eventueel, ALS ik het zou doen, dan zou kunnen beginnen met publiceren, en of ik wellicht, eventueel, ter introductie dan, wilde overwegen iets Rhonda-achtigs te doen voor de speciale kerst-Eppo. Weer even vaag geantwoord. Ze zouden nog terugbellen.
Nu zit ik. Ik krijg het gevoel dat ik deze week plotseling op het randje van een papieren voorpublicatie ben gekomen. Blogvriend, je snapt het, het eerste, offieciële HMR keuzemoment lijkt zich opeens, onverwacht, aan te dienen. Wat nu ? Tussenschakel Eppo erbij? Voor die schamele 150 euri per pagina weg m'n gedroomde community-exclusiviteit! Of loop ik te zeuren? Moet ik het gewoon doen?

Rhonda in de Eppo? Wat vind JIJ ervan?

20111002

Naar een IDEE van Hanco Kolk . . .

Blogvriend, ik vind dat ik het je NU dan eindelijk maar es moet vertellen. Hier op de Rhonda-blog. Dat is de plaats ervoor. Daar komt ie: onze geliefde Rhonda krijgt vanaf nu één echte vader en eh . . . een soort cyber-vader. Wees gerust, Hanco en ikzelf zijn er eerder opgelucht dan bedroefd over.  Hanco, als schrijver, komt voortaan ten opzichte van het Rhonda-project, flink wat meer op afstand.
Toen Hanco en ik vorig jaar onze Rhonda opnieuw tot leven wilden wekken, hebben we het er -volgens m'n beste herinnering- wel uitgebreid over gehad, hoor. Dat ik deze keer wilde gaan "meeschrijven". Hanco de grote lijn, de plot, de gekke wendingen, de scenes, de lokaties, de grote spanningsbogen en intrige's. Ik zou dan de regie doen, het acteren, de dialogen. Maar toch ook wat van de kleine plotjes en kleine boogjes. Hanco's scenario, in tamelijk grove penseelstreken, zou telkens verder worden "ingevuld"  en uitgewerkt door mij. En waarom niet? Over het verhaal waren we het immers roerend eens. Toch?
En we hebben het geprobeerd. Hanco aan het schrijven ik uitwerken en tekenen. Grote stukken, superleuke Kolk-scenario belandden in m'n mailbox. Links, fotootjes, doku. Ik kon aan de gang en ik ging aan de gang. . . . . . . totdat boem!
Achteraf zat het er ook wellicht wel een beetje aan te komen, hoor. We bleken gewoon niet meer dezelfde jongens van toen. Natuurijk is er in dit soort dingen nooit precies aan te wijzen wat er waar en waarom deze werkwijze dan uiteindelijk toch niet helemáál klikt, enzo. Vijftien jaar ouder is ook vijftien jaar verder natuurlijk. Pas als je aan het werk gaat, en je de ideeën begint te concretiseren merk je hoe fundamenteel verschillend je er dan soms toch nog toch tegenaan kijkt. Waar onze schrijverij elkaar ontmoette en waar het elkaar in de weg ging zitten. Affijn, we hebben het er maar eens over gehad en besloten dat ik, qua Rhonda, maar wat meer het voortouw moest gaan nemen. Ook qua schrijven.
Hier zijn we op uitgekomen. "Help me, Rhonda" wordt een graphic novel van Hans van Oudenaarden naar een IDEE van Hanco Kolk.

20110922

Een graphic novel over identiteit

Blogvriend, we leven in fascinerende tijden. In deze tijd, en onze maatschappij, heeft een mens de vrijheid om te “zijn” wie hij “is”. Beter nog, op een of andere manier lijkt het voor de moderne mens tegenwoordig zelfs mogelijk te “spelen” met z’n identiteit. Sinds het internet kan de moderne mens z’n identiteit “kiezen”.
Sociale media laten je jezelf  “presenteren” op je sociaalst. Kunstenaars nemen massaal en onbeschaamd “zichzelf” als onderwerp in hun p-modernistische egodocumenten. Je lijkt in onze tijd te kunnen “zijn” wie je “wil” zijn. En dat identiteitsbeeld kun je dan ook nog eindeloos construeren en manipuleren. Fascinerend, zoals gezegd. Alleen  . . .  eh . . . wie bèn je dan eigenlijk?
Terwijl Hanco en ik destijds brainstormden over het verhaal van deze strip werd snel duidelijk dat we alletwee nu wel meer wilden dan de snelle actie/misdaad komedie, waar we vijftien jaar geleden aan waren begonnen. Wat zou zo’n strip als dit een prachtig voertuig kunnen zijn, om eens uit zoeken wat er nog meer zou kunnen met dit mooie medium. Volwassener, en dan zónder puberaal of cynisch te worden? Gelaagder, maar dan zónder koketterie en aanstellerij? Meer graphic novel, maar voor de argeloze lezer, desondanks wèl leesbaar en toegankelijk?
Okee. Probleem is nu natuurlijk, dat ik je nu hier op deze HMR-blog graag van alles over het verhaal zou willen vertellen, maar dat ik dan natuurlijk niet meteen het hele verhaal moet verklappen. Jeez. Hoe pak ik dat nou slim aan? Maar ik heb het beloofd. Misschien in wat algemenere termen? Beetje zweverig? Hmm.
“Help me, Rhonda”  wordt een graphic novel over identiteit. Over “wie je bent”,  maar óók wat anderen “van je maken”. Over hoe je zo’n image kan “construeren” en vooral ook hoe je jezelf daarin en daarna he-le-maal kunt kwijtraken.
Ons verhaal is gesitueerd in het begin van de jaren zestig. Voormalig acrobate Rhonda Kaplan is op drift. Rouw, schuldgevoelens en de maffia op haar spoor. Precies wanneer het er allemaal tamelijk slecht voor onze mooie protagoniste uitziet, ontmoet Rhonda in de “California Zephyr” een man die haar een bizar voorstel doet. Rhonda accepteert.
We komen nu terecht in de film-glitter-wereld van sixties Hollywood. Villa’s, parties. Zien we daar Frank Sinatra? Marilyn? Elvis? De man van de trein blijkt natuurlijk lang niet alles verteld te hebben. Wat eerst een eenvoudig klusje leek, blijkt opeens eindeloos ingewikkelder en loopt door een klein (chemisch) incidentje ook nog es totaal uit de hand. Er blijkt in de Hollywood prachtwereld onder het oppervlak iets te broeien. Zaken waarbij een beetje acrobatiek soms erg van pas kan komen. En de maffia duikt ook weer op en blijkt ook taaier dan gedacht. Je kunt het raden. Onze Rhonda verliest goed de controle.
In het tweede deel verplaatst het verhaal zich. Er gaat gefilmd worden op locatie. We gaan naar het Amsterdam van de jaren zestig. Hippies, provo’s. Nieuwe tijden knisperen in de lucht. Een maf decor, maar cruciaal voor het verhaal. Hier werken we dan uiteindelijk naar de apotheose van onze verwikkelingen en dat zal nog niet eenvoudig zijn. Om allerlei redenen krijgt onze Rhonda het namelijk erg moeilijk.  

Wat wil die vent van de trein nou uiteindelijk? Hoe raakt ze de maffia kwijt? Red je je hieruit met meer acrobatiek, Rhonda? Wat wordt precies de rol van de “love interest”? En waarom blijkt dit opeens allemaal een politieke connotatie te krijgen? In welk wespennest is Rhonda terechtgekomen? Zal onze Amerikaanse, in dit kleine, exotische, Europese land, uiteindelijk weten af te rekenen met al haar nieuwe, maar uiteindelijk ook haar oude, problemen ? En wat heeft bovenstaande, in godsnaam, allemaal te maken met identiteit?
We gaan het zien. Vager kan ik het niet maken. Zoals ik het nu zie, twee of drie albums.